Ik-oma-making is een legaat en niet afhankelijk van een rechtshandeling van tante; art. 10 lid 9 SW van toepassing

In geschil is of een ik-oma-making met de bewoordingen ''Ik legateer aan ieder van de kinderen van een van mij ervende zoon [...] een onvoorwaardelijke vordering ten laste van hun tante (mijn dochter)'' moet worden aangemerkt als een last waarop art. 10 lid 1 SW van toepassing is, of een legaat waarop art. 10 lid 9 SW van toepassing is. De Hoge Raad oordeelt dat op grond van het geldende erfrecht ten tijde van het openvallen van de nalatenschap in 1996 deze clausule in het testament van oma betekent dat de kleinkinderen een onvoorwaardelijke, bepaalbare vordering hebben verkregen op tante, die opeisbaar werd door het overlijden van tante. De vordering van de kleinkinderen is dus verschaft door middel van een legaat. Voorts is deze vordering niet afhankelijk van de schuldigerkenning daarvan door tante of van een andere rechtshandeling van tante. De Hoge Raad concludeert dat art. 10 lid 1 SW niet van toepassing is op de verkrijging van de kleinkinderen.