Vergoedingsrecht door directe opeisbaarheid in samenlevingscontract na vijf jaar verlopen

In geschil is of het vergoedingsrecht van M vanwege zijn investeringen in de gezamenlijke woning is verjaard. In het samenlevingscontract is bepaald dat vergoedingsrechten direct opeisbaar zijn, tenzij de redelijkheid en billijkheid zich hiertegen verzetten. M doet een beroep op de redelijkheid en billijkheid en stelt dat zijn vordering op V pas bij het einde van de relatie opeisbaar is geworden. Tijdens de relatie moeten afrekenen, zou volgens M de relatie onder druk zetten en een inmenging vormen in het privéleven. Het Hof verwerpt dit argument, omdat dit een omstandigheid is die al bekend was ten tijde van het aangaan van het samenlevingscontract en partijen desondanks hebben gekozen voor de hoofdregel van directe opeisbaarheid. Voorts is de verjaringstermijn van vijf jaar verstreken (art. 3:307 BW) en is de verjaring niet tijdig gestuit. Het Hof oordeelt dat het gesprek tussen M en V bij de notaris en de door de notaris opgestelde conceptverdelingsakte waarin niets staat over het vergoedingsrecht, niet voldoen aan de voorwaarden van stuiting (art. 3.317 lid 1 BW).