Schuld voortvloeiend uit huwelijkse voorwaarden moest worden aangemerkt als quasi-legaat

Tijdens de echtscheidingsprocedure tussen M en V, is M overleden. M had in zijn testament onder meer V onterfd. In hun huwelijkse voorwaarden waren M en V overeengekomen dat M ter nakoming van zijn natuurlijke verbintenis tot verzorging en onderhoud van V, bij het einde van het huwelijk door overlijden en bij het einde van het huwelijk anders dan overlijden, verplicht is aan V een bedrag uit te keren. De vraag is hoe deze vordering van V moet worden gekwalificeerd in het kader van de rangorderegeling van schulden zoals bedoeld in art. 4:7 BW. 
Het Hof oordeelt dat de uitkering op grond van de bepaling uit de huwelijkse voorwaarden valt binnen de omschrijving van het quasi-legaat van art. 4:126 lid 1 jo lid 2 sub c BW. De schuld vloeit voort uit een door M erkende natuurlijke verbintenis die in de huwelijkse voorwaarden is omgezet in een rechtens afdwingbare verbintenis. V maakt aanspraak op de uitkering op de grond van het overlijden van M. Hiervoor geldt dat de verbintenis in de huwelijkse voorwaarden de strekking heeft eerst na het overlijden van M te worden nagekomen. Het Hof komt tot het oordeel dat de schuld moet worden aangemerkt als een quasi-legaat en onder de schulden valt zoals vermeld in art. 4:7 lid 1 sub i BW. 

Met dank aan SmeetsGijbels advocaten te Amsterdam/Rotterdam voor toezending van de uitspraak.